MEVSİM KIŞ

Yine Çöktü üstüme bir hüzün,
Karşı koyduğum duruşum beni yıktı.
Benimki kıyıya vuran deniz yıldızı çaresizliği,
Beni tekrar denizime atacak bir el arıyorum.
Denizim sensin,
Bazen dalgalı
Kimi zaman durağan.
Bir çok gizli hazine barındırır derinliklerin.
Keşfedilmemiş, dokunulmamış...

Seni seyre çıkanların niyetini bilir gibisin.
Mevsimlere aldırmadan,
Fırtınalar kopartırsın dalgalar yükseltirsin.
Ama en çok yıllara, hadiselere inat bir karşı duruşun var.
Hiç mi değişmezsin?

Gözlerin...
Gözlerinde ki mevsim neden sonbahar?
Boş ver...
Benim yüreğimde kış.
Sensiz üşüyorum.
Sıcaklığının bir benzerini bulduğumu sandığım yürekler
Meğerse sahte gülüşlerden koca bir derya imiş.
Sen gibi gülene kocaman bir hayret ediş vaat ediyorum.
Sanmasınlar bir aşk kırıntısına mazhar olacaklar.




Yıllar... Çok uzun yıllara ihtiyacımız var.
Kıyısına vurduğun  yüreğimdeki izleri silmek için.
Öyle kolay mı yüzyıllardır gözlerinin deryasında dolaştıktan sonra karaya ayak basmak.
Kendine çeken bir şeyler var burada adını koyamadığım.
Kendimi görüyorum bu kimsesizler diyarında.

Düştüğüm mecralar ıssız, kimsesiz,sensiz...
Mevsim ne peki biliyor musun?
Kış...