AĞLATMAYIN ANNEMİ

Yeter ki annem ağlamasın.

Nelere göğüs gerdim de iki damla da kayboldum ve ezildim.

Derin derin içlenir insan.

Yaşlar yanaklara değil yağmur olup üstüne boşalır.

Ne yârinin gözyaşına ne kardeşin ne de başkasınınkine benzer

Annen ağladı mı her şey durur, herkes susar.

Sen susarsın. Kursak olur en büyük liman.

Her limana boşalan çöpler gibi gider diyemediklerin.

Orada birikir.

Acıkınca annene nasıl koştuğunu hatırla.

Büyüdükçe annene koşmaz başka yerlerde yersin de doydum sanırsın

Bir annen bilir salçalı ekmeği nasıl özlediğini

Büyüdükçe kirlenir ve doyar insan.

Ağlatmayın annemi.

Kendisi için değil senin için kurar en güzel hayallerini

Belki bir kara tahtanın önünde öğretmen,

Belki bir beyaz önlük içinde doktor olarak düşler seni

En içten dualar sana edilir de sen duymazsın

Eşin hayırlısı, paranın helali, ekmeğin kursaktan geçeni

Vatana, millete faydalı ol ister sadece

Belki bir sınır karakolunun gece nöbetinde elinde soğuk kabza,

Belki uçsuz bucaksız denizlerde al sancağın altında.

En saf hayaller de yaşatır seni

Çünkü sen onun için ne büyüdün, ne kirlendin ne de doydun.

Ağlatmayın annemi.

Cenneti ayaklarının altına seren Hakk’a bak ve düşün,

Hakkı ödenir mi diye düşünüpte, olmayacak duaya da âmin deme.

Bir damla sütü için bin yıl sırtında taşı sonra düşün.

 Büyüdükçe kavgaları birikir insanın der Adil Erdem

Sevgiyi biriktirsek ya

Büyüyen yaşımız olsa keşke kavgalarımız değil

Yaşım büyüsün ama annemin yanına terli gitmeye korkayım hala

Elini soktu mu ensemden içeri, içim titremeli

Soğuk su içince öksürüğümü gizlemeliyim

Düzgün yemek yemediğim akşamlarda hesap vermeliyim

Abur cuburun zararlı olduğunu bir kez daha dinlemeliyim.

Ben onsuz büyümemeliyim

Ben hiç büyümemeliyim.

Ağlatmayın annemi.